அது எவ்வளவு பெரிய சாதனை?

சித்திரம் கைப்பழக்கம் செந்தமிழும் நாப்பழக்கம் என்கிற பழமொழி உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும். தொடர்ந்து பயிற்சி இல்லாவிட்டால் பல விஷயங்கள் ஏறக்குறைய மறந்து போய் விடுகின்றன. அப்படி மறந்து போகிற பல விஷயங்களில் எழுதுவதும் ஒன்று.

 எத்தனை வருஷம் டச் விட்டுப் போனாலும் நீச்சலும் சைக்கிள் ஓட்டுவதும் மறப்பதில்லை. இந்த விஞ்ஞான ஆச்சரியம் குறித்து யாராவது ரிஸர்ச் செய்யலாம்.

 எழுத்தாளர் சுஜாதாவிடம் நான் கற்றதும் பெற்றதும் நிறைய உண்டு. எழுதுவதில் அவ்வப்போது கொஞ்சம் பிரேக் கொடுக்க வேண்டும் என்பது அவைகளில் ஒன்று. ஷிவ் கேரா கூட ‘When did you sharpen your axe last?’ என்று கேட்பார். தீட்டாமல் தொடர்ந்து வெட்டிக் கொண்டே இருந்தால் கோடாலி மொன்னையாகிக் கொண்டே போகும். மரமும் வெட்டுப்படாது, நம்முடைய சக்தியும் விரயம் (லாட்ஜ் டாக்டர்கள் சொல்லும் விரயமல்ல)

 எழுதாமல் இருந்த இந்த இடைவெளியில் நான் என் கோடறியைத் தீட்டிக் கொண்டிருக்கவில்லை. சரக்கு அடித்துக் கொண்டிருந்தேன். சரக்கு என்று நான் சொன்னது இசையை. (ஹி.. ஹி.. பின்னே? நான் எவ்வளவு பாப்புலர்! ஜவர்லாலே சரக்கு அடிக்கிறார் என்று பொதுமக்களுக்கு தப்புப் பாடம் கிடைத்து விடக் கூடாதே!) இசை என்னுடைய அடிக்‌ஷன். அதில் இறங்கிவிட்டால் இன்னும் ஒரு பெக், இன்னும் ஒன்றே ஒன்று என்று குடிகாரன் மாதிரி நிறுத்தாமல் போய்க் கொண்டே இருப்பேன். பத்து பாடல்கள் கொண்ட ஒரு குறுந்தகடு கொண்டு வந்தே ஆக வேண்டும் என்கிற வெறியுடன் செயல்பட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

 ரெடி பண்ணி விட்டேனா என்றால் இல்லை.

 சுருதியும் தாளமும் சரியாக இருக்க வேண்டும் என்பதுதான் ஆரம்பத்தில் என் அப்ஜெக்டிவாக இருந்தது. கொஞ்சம் கேட்சியான மெட்டுக்கள் என்று அந்த அப்ஜெக்டிவை அப்டேட் செய்து கொண்டேன். அதுவும் சரியாக வந்ததும் டெக்னிக்கல் சமாச்சாரங்களில் கவனம் போயிற்று. ஓவர்லோட் இல்லாமல் பாட்டைப் பதிவு செய்வது, ஒவ்வொரு கருவிக்கும் பொருத்தமான ஃப்ரீக்வன்ஸியைக் கண்டுபிடித்து ஈக்வலைஸரில் அவைகளைக் கொஞ்சம் தூக்கி வைப்பது, இடமிருந்து வலமாக டிரம்ஸ் எங்கே வைப்பது, பாஸ் எங்கே வைப்பது, அக்கம்பனிமெண்ட்களை எங்கே வைப்பது என்பதெல்லாம் பிறகு சேர்ந்து கொண்டன.

 இடமிருந்து வலம், மேலிருந்து கீழ் என்று ஸ்பெஷல் எஃபெக்ட்டுகள் பக்கம் கவனம் போயிற்று.

 பொறுமையிழந்த என் இல்லத்தரசி, “முழுக்கக் கற்றுக்கிட்ட பிறகுதான் முதல் சிடியே போடணும்ன்னா அதுல பெனிஃபிட் இருக்கு” என்று ஆரம்பித்தார்.

 “என்ன பெனிஃபிட்?” என்றேன் ஆசையாக.

 “டெக்னிக்கல் எக்ஸல்லன்ஸ். உத்திரவாதமான குவாலிட்டி”

 “இத.. இத.. இதத்தான் நான் எதிர்பார்த்தேன்”

 “இன்னொண்ணு கூடச் சொல்லணும்; அதை நீங்க எதிர்பார்த்திருக்க மாட்டீங்க”

 “என்னது?”

 “இசையில விற்பன்னரான பிறகுதான் உங்க சிடி வரப் போகுது. அப்ப உங்க குரலைக் கேட்கிறவங்களுக்கு ஒரு மிகப் பெரிய ஆச்சரியமும் இருக்கும்”

 “அதான் என்னன்னு கேட்டேன்?”

 “தொண்ணூத்தியாறு வயசான ஒருத்தர் தன்னம்பிக்கையோட பாடி ஒரு ஆல்பம் வெளியிடறது என்ன சாதாரண விஷயமா? எவ்வளவு பெரிய சாதனை அது?”