குச்சி ஐஸ்,கமர்க்கட்,எலந்த வடை

என் பள்ளிக்காலத்தில் வாங்கித் தின்பது என்று ஒரு சமாச்சாரம் உண்டு.

ரேஷனுக்குப் போய் வரும் போதோ, மாவு மில்லுக்குப் போய் வரும்போதோ அரையணா அல்லது அஞ்சு பைசா லஞ்சம் கிடைக்கும்.

ஐந்து பைசாவுக்கு கணக்கிலடங்காத ஐட்டங்கள் உண்டு.

குச்சி ஐஸ் மூன்று பைசாதான். சேமியா ஐஸ் என்றால் அஞ்சு பைசா. சேமியா ஐஸ் வாங்கப் போகும் போது நாகராஜ்,

“ஐய்யே, அது சேமியாவே இல்லை. பழையதை அரைச்சி கருவடாம் மாதிரி பிழிஞ்சது” என்று டிஸ்கரேஜ் செய்வான். அவனிடம் இருக்கும் ஒரு பைசாவைக் கொடுத்து பார்ட்னர் ஆகி என்னை ரெண்டு குச்சி ஐஸ் வாங்கச் செய்வான்.

அஞ்சு பைசாவுக்கு எலந்த வத்தல் வாங்கினால் ரெண்டு கையையும் சேர்த்துப் பிடிக்கிற அளவு கிடைக்கும். அதை டிரவுசர் பையில் போட்டுக் கொண்டு ஒவ்வொன்றாகத் தின்று நாகப்பட்டினம் பூரா கொட்டை போடுவோம்.

அவித்த சர்க்கரை வள்ளிக் கிழங்கு ஒரு துண்டோ அல்லது ஒரு குச்சிக் கிழங்கோ கூட அஞ்சு பைசாதான். எனக்கு அதில் விருப்பம் கிடையாது.

திருமுடிச் செட்டியார் அல்லது லோகு கடைக்குப் போனால் அஞ்சு பைசாவுக்கு என்னென்னவோ கிடைக்கும். மீன் மிட்டாய், தேன் மிட்டாய், எலந்த வடை, கமர்க்கட், தேங்காய் பர்பி, தவிட்டு ரொட்டி, ஊறுகாய் பாக்கெட்…

எதை வாங்குவது எதை விடுவது என்கிற மலைப்பு ஜப்பானில் அக்கிஹாபாராவில் கூட எனக்கு அவ்வளவு ஏற்படவில்லை.

அந்த அஞ்சு பைசாவை சேமிப்பில் வைத்துக் கொண்டால் பாண்டியன் டாக்கீஸில் இடைவேளையில் சூடான போண்டா வாங்கலாம்!

கையில் காசில்லாத போது வேறொரு டெக்னிக் உபயோகிப்போம். ஒரு பிடி அரிசி போட்டால் அரைக்கால் படி அரை நெல்லிக்காயோ, எலந்தப் பழமோ, நாகப்பழமோ கிடைக்கும். வீட்டில் எல்லாரும் தூங்கும் போது நைசாக அரிசி டின்னிலிருந்து ஒரு பிடி அரிசி எடுப்பது கஷ்டமில்லை. எலந்தப்பழம், நெல்லிக்காய் எல்லாம் ஆபத்தில்லை. நாகப்பழம் வாங்கினால் நாக்கை நீட்டச் சொல்லி கண்டு பிடித்து விடுவார்கள்.