ஜெயகாந்தனும் பரமாச்சாரியாரும்

ஞானிகளுக்கும் “நட்” களுக்கும் மயிரிழை வித்யாசம்தான்.

உலகின் புராதனத் தொழில் ஆதி காலத்திலிருந்தே கல்கத்தாவில் பிரபலம். ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர் தெருவில் போகும் வேசிகளுக்கு நெடுஞ்சான் கிடையாக நமஸ்கரிப்பாராம். காளி ஸ்வரூபத்தை இவளில் என்னால் காண முடிகிறது என்பாராம். இதை ஞானிகளும் புரிந்து கொள்ளலாம், நட்களும் புரிந்து கொள்ளலாம். நம்மால் முடியாது.

தாழ்வில் உயர்வைப் பார்க்கிற மனப் பக்குவத்தை பரமாச்சாரியார் ஒருதரம் சொல்லியிருக்கிறார்.

நம்மைக் காட்டிலும் உயர்வாக இருக்கிறவர்களை குருவாக ஏற்றுக் கொள்வது எல்லாருக்கும் எளிது. ஆனால் அதில் மமதை இருக்கிறது. மமதை இருந்தால் கடவுளை உணர முடியாது. எப்போது உன்னை விட உயர்வு இல்லாதவனை குருவாக ஏற்றுக்கொள்கிறாயோ அப்போது உன் மமதை விலகுகிறது. உன்னால் கடவுளைப் பார்க்க முடியும், என்கிறார் அவர்.

இன்னும் நன்றாகப் புரிய வேண்டுமானால் ஜெயகாந்தனின் “குரு பீடம்” சிறுகதை படியுங்கள்.

கஞ்சா இழுத்து விட்டுப் பேசுகிறாரோ என்று எண்ண வைக்கிற மாதிரி ஆதிசங்கரர் ஒரு கேள்வி கேட்கிறார்.

“யாரும் பார்க்கவில்லை என்றால் ஆகாயம் நீலமாக இருக்குமா?”

ஒரு சின்ன உதாரணம்.

இன்று இரவு எல்லாரும் தூங்கின பிறகு மழை பெய்கிறது. விடிவதற்குள் ஈரம் முழுக்கக் காய்ந்து விடுகிறது. அந்த மழை பெய்தது யாருக்காவது தெரியுமா? நேற்று மழை பெய்ததா என்று யாரைக் கேட்டாலும் இல்லை என்றுதான் சொல்வார்கள். அல்லது தெரியாது என்று சொல்வார்கள். அப்போது இந்த உலகத்தைப் பொறுத்த வரை அப்படி ஒரு மழையே பெய்யவில்லை.

அப்போது என்ன தெரிகிறது?

ஒரு காட்சி அங்கீகரிக்கப் பட காண்பவர்கள் தேவைப் படுகிறார்கள்.

காண்பவனும் காட்சியின் ஒரு அங்கம்.

காண்பவன் இல்லையேல், காட்சி இல்லை.

ஜெயகாந்தன் எழுதின குரு பீடம் மாதிரி இந்தத் தத்துவத்தை விளக்க ஒரு கதை எழுதும் ஆர்வம் எனக்கு ஏற்பட்டது.

அதை வேறொரு சந்தர்ப்பத்தில் உங்களுக்கு சமர்ப்பிக்கிறேன்.